سخنرانی از آیت الله علامه حسن حسن زاده آملی با موضوع «انسان، خلیفه الله»
خودتان را مواظب و مراقب باشید و کشیک نفس را بکشید. جهانی هستید الهی و خدای متعال ذات ما و صفات و افعال ما را مانند خویش آفرید. قدرتی که به انسان داد، به هیچ موجودی نداد. انسان صدر اعظم موجودات است. خلیفه الله است. مجمع صفات الهی است.
وقتی قلم صنع خداوند نقش انسانی را ترسیم فرمود به اینجا که رسید فتبارک الله احسن الخالقین فرمود. به آدم فرمود همه عالم خلقت را مسخر تو کردم.
این انسان است که دل کوه و زمین را می شکافد، در قعر دریا غواصی می کند و… این انسان بر جسم و جسمانیت مسلط و قاهر محیط است. این اقتدار را برای انسان در این نشئه مشاهده می فرمایید؟ حالا یک سفر بر باطن عالم بر دارید تا ملکوت و عظمت او را بر ماورای طبیعت مشاهده بفرمایید.
آسمانها و زمین یک سیب دان کز درخت قدرت حق شد عیان
توچو کرمى در میان سیب در وز درخت و باغبانى بىخبر
آن یکى کرمى دگر در سیب هم لیک جانش از برون صاحب علم
جنبش او وا شکافد سیب را برنتابد سیب آن آسیب را
بر دریده جنبش او پردهها صورتش کرم است و معنى اژدها
مگر قرآن نمی فرماید روح الامین، آن روحی که امین است. قرآن و حقیقت و علم را نمی شود دست همه کسی داد چون باید امین باشد. امیرالمومنین علیه السلام فرمود علم در هر دلی جا نمی کند مگر اینکه دل امین باشد. انسان به حقیقت عالم پی نمی برد مگر اینکه امین باشد.
روح الامین قرآن را به قلب انسان نازل کرد. ما هرچه را که می شنویم و هرچه را که می خوانیم، همه را می خواهیم با این عالم خودمان قیاس کنیم در حالی که اینگونه نیست و هرچه را که برای این نشئه است، برای این نشئه است. خدا در قرآن می گوید در آدم دمیدم. اینجا دمیدن چگونه است؟
سری به ملکوت عالم بزنیدو آنجایی بشوید. ببینید آنجا چه خبر است و اقتدار خود را در انجا مشاهده کنید. برای این که آنجایی بشوید باید با نردبان علم و بینش پیش بروید.
خیال می کنی ارواح گرفتار توست؟ بعد می بینی ارواح، عقول، مجردات، مفارقات، ماوراء طبیت را هم زیر پر خود گرفته ای.
تحویل اکسپرس
تحویل فوری و سالم محصولپرداخت مطمئن
پرداخت از طریق درگاه معتبرضمانت کیفیت
تضمین بالاترین کیفیت محصولاتضمانت بازگشت
بازگشت 7 روزه محصول-
صحیفه سجادیه، دعای هفتم
دعای ۷ صحیفه: وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّهٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ، مُلِمَّهٌ وَ عِنْدَ الْکَرْبِ: یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ، وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ، وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ. ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ. فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَهٌ، وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَهٌ.
ترجمه:
اى آنکه گره هر سختى بدست او گشوده شود، و اى آنکه تندى سختیها بدست او مى‌شکند، اى آنکه راه بیرون شدن از تنگى و رفتن به سوى آسایش از او خواسته شود.دشواریها به لطف تو آسان گردد، و اسباب هر کارى به لطف تو سبب شوند، و قضا به قدرتت جریان گیرد، و همه چیز به ارادۀ تو روان شود. تنها به خواست تو بى آنکه فرمان دهى همه چیز فرمان برد، و هر چیز محض اراده‌ات بى آنکه نهى کنى از کار باز ایستد. در تمام دشواریها تو را مى‌خوانند، و در گرفتاریها به تو پناه مى‌آورند، غیر از بلایى که تو دفع کنى بلایى دور نشود و غیر از آن گرفتارى که تو بر طرف کنى، هیچ گرفتارى بر طرف نشود.-
صحیفه سجادیه، دعای هفتم
دعای ۷ صحیفه: وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّهٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ، مُلِمَّهٌ وَ عِنْدَ الْکَرْبِ: یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ، وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ، وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ. ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ. فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَهٌ، وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَهٌ.
ترجمه:
اى آنکه گره هر سختى بدست او گشوده شود، و اى آنکه تندى سختیها بدست او مى‌شکند، اى آنکه راه بیرون شدن از تنگى و رفتن به سوى آسایش از او خواسته شود.دشواریها به لطف تو آسان گردد، و اسباب هر کارى به لطف تو سبب شوند، و قضا به قدرتت جریان گیرد، و همه چیز به ارادۀ تو روان شود. تنها به خواست تو بى آنکه فرمان دهى همه چیز فرمان برد، و هر چیز محض اراده‌ات بى آنکه نهى کنى از کار باز ایستد. در تمام دشواریها تو را مى‌خوانند، و در گرفتاریها به تو پناه مى‌آورند، غیر از بلایى که تو دفع کنى بلایى دور نشود و غیر از آن گرفتارى که تو بر طرف کنى، هیچ گرفتارى بر طرف نشود.
-
-
حدیث دوم
صَلاهُ الرَّجُلِ فِی جَمَاعَهٍ خَیْرٌ مِنْ صَلاتِهِ فِی بَیْتِهِ أرْبَعِینَ سَنَهً.
یک نماز جماعت بهتر از چهل سال نماز فُرادیٰ در خانه است.) مستدرک الوسائل، ج ۶، ص ۴۴۶
حدیث سوم
مَن رَدَّ عَن عِرْضِ أخِیهِ المُسْلِمِ وَجَبَتْ لَهُ الجَنَّهُ اَلْبَتَّهَ.
هرکس آبروی برادر مسلمانش را حفظ کند، بدون تردید بهشت بر او واجب شود.) ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص ۱۴
حدیث چهارم
مَنْ سَعیٰ لِمَرِیضٍ فِی حَاجَهٍ ـ قَضَاهَا أوْ لَمْ یَقْضِهَاـ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ کَیَوْمٍ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ.
هر کس برای نیاز بیماری بکوشد ـ چه آن را برآورده سازد، چه نسازد ـ مانند روزی که از مادرش زاده شده، از گناهانش پاک می‌شود.) من لایحضره الفقیه، ج ۴، ص ۱۶
حدیث پنجم
سافِرُوا تَصِحُّوا وتَغْنَمُوا.
سفر کنید تا سلامت باشید و سود به دست آورید.) نهج الفصاحه، ص ۵۱۹
حدیث ششم
مَن عَلِمَ مِن أخِیهِ سَیِّئَهً فَسَتَرَها، سَتَرَ اللهُ عَلَیهِ یَومَ القِیامَهِ.
هر که از برادر خود گناهی بداند و آن را بپوشاند، خداوند در روز قیامت گناهان او را بپوشاند.) المعجم الکبیر طبرانی، ج ۱۹، ص ۴۴۰
حدیث هفتم
أعظَمُ النّاسَ قَدْراً مَنْ تَرَکَ ما لا یَعْنِیهِ.
پُرارج‌ترین مردم کسی است که آنچه را که به او مربوط نیست رها کند.) نهج الفصاحه ص ۶۸ ح ۳۵۵
حدیث هشتم
إنَّ العَبْدَ لَیُدْرِکُ بِحُسْنِ خُلْقِهِ دَرَجَهَ الصَّائِمِ القَائِم ِ.
بنده با خوش‌اخلاقی به مقام روزه‌گیر شب‌زنده‌دار می‌رسد.) بحار الأنوار، ج ۷۱، ص ۳۷۳
حدیث نهم
مَنْ أدَّی إلی اُمَّتِی حَدیثاً یُقامُ بِهِ سُنَّهٌ أو یُثْلَمُ بِهِ بِدْعَهٌ فَلَهُ الجَنَّهُ.
هر کس به امّت من حدیثی رسانَد که به سبب آن سنّتی بر‌پا شود یا در بدعتی رخنه افتد، بهشت از آنِ او خواهد بود.) میزان الحکمه، ح ۳۳۴۰
حدیث دهم
أعْلَمُ النّاسِ مَن جَمَعَ عِلْمَ النّاسِ إلی عِلْمِهِ.
داناترین مردم کسی است که دانش دیگران را به دانش خود بیفزاید.) نهج الفصاحه، ص ۶۹، ح ۳۶۰
حدیث یازدهم
الْخَطُّ الْحَسَنُ یَزیدُ الْحَقَّ وَضَحاً.
خط زیبا بر جلوۀ حق می‌افزاید.) کنزالعمّال، ح ۲۹۳۰۴
حدیث دوازدهم
لَیْسَ مِنْ حُبِّ الدُّنْیَا طَلَبُ مَا یُصْلِحُکَ.
جستن آنچه مایۀ سامان [زندگی]توست، نشانۀ دنیادوستی نیست.) کنزالعمّال: ح ۵۳۳۹
حدیث سیزدهم
مَن قُتِلَ دُونَ مٰالِهِ فَهُوَ شَهیدٌ.
هرکه در راه [حفظ]مالش کشته شود، شهید است.) دعائم الإسلام، ج ۱، ص ۳۹۸
حدیث چهاردهم
أفٍّ لِکُلِّ مُسْلِمٍ لا یَجْعَلُ فی کُلِّ جُمُعَهٍ یَوْماً یَتَفَقَّهُ فیهِ أمْرَ دینِهِ وَیَسْألُ عَنْ دینِهِ.
وای بر مسلمانی که در هر جمعه، زمانی را برای یادگیری و پرسش از امور دینی خویش اختصاص ندهد.) بحار الأنوار، ج ۱، ص ۱۷۶
حدیث پانزدهم
لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ أسَاسٌ وَأسَاسُ الإِسْلامِ حُبُّنا أهْلَ البَیْتِ.
هر چیزی اساس و پایه‌ای دارد و اساس اسلام، محبت ما اهل بیت است) کافی، ج ۲، ص ۴۵
حدیث شانزدهم
العُلَماءُ مَصابیحُ الأرضِ وخُلَفاءُ الأنبیاءِ ووَرَثَتی ووَرَثَهُ الأنبِیاءِ.
دانشمندان، چراغ‌های زمین، جانشینان پیامبران، وارثان من و وارثان پیامبرانند.) نهج الفصاحه، ح ۲۰۱۴
حدیث هفدهم
تَصَدَّقُوا وَداوُوا مَرْضاکُمْ بِالصَّدَقَهِ
صدقه دهید و مریضان خود را با صدقه درمان کنید.) کنز العمال، ج ۶، ص ۳۷۱
حدیث هجدهم
مَنْ لَمْ یَصْبِرْ عَلیَ ذُلِّ التَّعَلُّمِ ساعَهً، بَقِیَ فی ذُلِّ الْجَهْلِ أبَداً.
آنکه ساعتی خواری فراگرفتن علم را تحمّل نکند، برای همیشه در خواری نادانی خواهد ماند.) بحار الأنوار، ج ۱، ص ۷۷
حدیث نوزدهم
لَیْسَ مِنِّی مَنِ اسْتَخَفَّ بِصَلاتِهِ، لا یَرِدُ عَلَیَّ الْحَوْضَ لا وَاللهِ.
آن که نمازش را سبک بشمارد از من نیست، به خدا سوگند در قیامت کنار حوض [کوثر]بر من وارد نمی‌شود.) من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۰۶
حدیث بیستم
لایَدخُلُ الجَنّهَ خِبٌّ ولا خائِنٌ.
هیچ حیله‌گر و خیانت کارى به بهشت نمی‌رود.) کنزالعمال: ۴۳۷۷۷
حدیث بیست و یکم
أکْرِمُوا أوْلادَکُم وَأحْسِنُوا آدابَهُم یُغْفَرْ لَکُمْ.
به فرزندان خود احترام بگذارید و آن‌ها را نیکو تربیت کنید تا مورد غفران پروردگار قرار گیرید.) بحارالأنوار، ج ۱۰۴، ص ۹۵
حدیث بیست ودوم
النظره سهمٌ من سهام إبلیسَ مسمومه من ترک‌ها من خوف اللهِ جلَّ وعزَّ أثابه الله إیماناً یجد حلاوته فی قلبه
یعنی نگاه به نامحرم تیری از تیر‌های زهرآگین شیطان است، هر کس به پاس حرمت الهی آن را ترک کند، خدا ایمانی به او می‌دهد که شیرینی آن را در دل احساس می‌نماید) بحارالأنوار جلد ۱۰۴ صفحه ۳۸
حدیث بیست و سوم
لا ضَرَرَ وَلا ضِرارَ.
زیان‌رساندن به خود و به دیگران ممنوع است.) کافی، ج ۵، ص ۲۹۲
حدیث بیست و چهارم
أشَدُّ النّاسِ اجْتِهاداً مَن تَرَکَ الذُّنوبَ.
سخت کوشترین مردم کسى است که گناهان را فرو گذارد.) امالی صدوق، ص ۲۸
حدیث بیست و پنجم
المؤمن الذی یخالط الناس ویصبر علی اذاهم أعظم اجرا من المؤمن الذی لا یخالط الناس ولا یصبر علی اذاهم
مؤمنی که با مردم معاشرت کند و بر آزارشان صبر کند، از مؤمنی که با مردم نمی‌جوشد و آزارشان را تحمل نمی‌کند، برتر است.) سنن ابن ماجه، کتاب الفتن، ح ۴۰۲۲
حدیث بیست و ششم
رَکْعَتانِ فِی جَوْفِ اللَّیْلِ أحَبُّ إلَیَّ مِنَ الدُّنْیا وَما فِیهَا.
دو رکعت نماز در دل شب نزد من محبوب‌تر است از دنیا و آنچه در آن است.) علل الشرائع، ص ۱۳۸
حدیث بیست و هفتم
مَن ساءَ خُلقُهُ عَذَّبَ نَفسَهُ وَ مَن کَبُرَ هَمُّهُ سَقُمَ بَدَنُهُ
هر کس بد اخلاق باشد، خودش را عذاب مى دهد و هر کس غم و غصه اش زیاد شود، تنش رنجور مى گردد.
(نهج الفصاحه، ح ۳۰۰۲)
حدیث بیست و هشتم
اِنَّما بُعِثتُ لاُتَمِّمَ مَکارِمَ الخلاقِ.
من تنها برانگیخته شده ام تا اخلاق بزرگوارانه را به کمال رساند
(بحارالأنوار، ج ۷۱، ص ۳۸۲)
حدیث بیست و نهم
لا یَحسَبُ اَحَدٌ مِن جُلَسائِهِ اَنَّ اَحَدا اَکرَمُ عَلَیهِ مِنهُ
پیامبر صلى الله علیه و آله چنان با هم نشینان رفتار مى نمودند که هیچ یک از آنان گمان نمى کرد کسى نزد آن حضرت از وى گرامى‌تر باشد.
(عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۸۴)
حدیث سی ام
صِلَهُ الرَّحِمِ وَ حُسنُ الخُلقِ وَ حُسنُ الجَوارِ یَعمُرانِ الدّیارَ وَ یَزیدانَ فِى العمارِ.
صله رحم، خوش اخلاقى و خوش همسایگى، شهر‌ها را آباد و عمر‌ها را زیاد مى کند.
(نهج الفصاحه، ح ۱۸۳۹)
